Ebeveynlik, geçmişle bugünün, sevgiyle suçluluğun aynı anda sahnede olduğu bir alan gibi sanki. Bazen içimizde, sesi yıllar önce duyulmamış bir çocuk, şimdi kendi sesini duyurmaya çalışıyor. . Ve o ses, öfke eşliğinde sevdiğin birine yöneldiğinde… suçluluk ağırlaşıyor. Duyguların birbirine karıştığı o yerde, insan en çok kendine yabancılaşıyor Ebeveynlikte suçluluk, kimi zaman sevgiyle, kimi zaman öfkeyle iç içe geçiyor.

Bazen sadece orada olmak, her şeyden daha fazla anlam taşır. Mükemmel olmaya çalışmak yerine, "yeterince iyi" kalabilmenin gücünü hatırlamak gerek. Gerçek bağ, kusursuzlukta değil; eksik kaldığın hâllerde de yanında olabilmektedir.